براکت ارتودنسی وسیله ای شگفت انگیز در درمان ارتودنسی است. براکت به مرور زمان دندانها را حرکت میدهد و آنها را صاف و مرتب میکند. با دیدن براکت ممکن است این سوال به ذهنتان خطور کند که براکت چگونه میتواند دندانها را حرکت داده و صاف کند؟
براکت چهار جزء اصلی دارد که عبارتند از سیم (آرچ وایر)، نگین براکت، حلقه کشی لیگاچور (به الاستیک لیگاچور یا اورینگ نیز شناخته میشود) و باندینگ یا بند فلزی.
نگین براکت که به سطح جلویی دندان معمولا چسبانده میشود، از فلز یا سرامیک ساخته میشود.
باندینگ و بند دو روش اتصال نگینهای براکت به دندانها (بسته به موقعیت دندان) هستند.
سیم نازک فلزی که به آرچ وایر نیز شناخته میشود براکتها را به هم متصل کرده و از طریق آنها به دندانها فشار وارد میکند. وجود سیم ارتودنسی باعث شده بسیاری افراد درمان ارتودنسی را به عنوان سیم کشی دندانها بشناسند.
حلقه کشی یا الاستیک یک حلقه رنگی کوچک است که دور براکت قرار میگیرد تا سیم را در جای خود نگه دارد. لیگاچور پلاستیکی معمولا در هر بار مراجعه به متخصص ارتودنسی تعویض میشود. برخی انواع براکتها نیازی به لیگاچور ندارد و خود لیگاچور هستند.
هنگامی که سیم نگین براکت را میکشد دندانها که به نگینهای براکت متصل هستند نیز کشیده میشوند. در واقع نگین براکت به عنوان دستگیره دندان عمل میکند تا از طریق آن دندان را به جهت مورد نظر بکشیم. گاهی اوقات از حلقه کشی یا فنر برای اعمال نیروی بیشتر در جهت خاص استفاده میشود (این حلقه کشی بزرگتر از حلقه کشی لیگاچور است). سیستم براکت نیروی ملایم اما مداوم به دندانها وارد میکند که به مرور زمان باعث حرکت دندانها به موقعیت مورد نظر میشود. گهگاهی ممکن است در درمان ارتودنسی نیاز به استفاده از هدگیر باشد تا جلوی حرکت برخی دندانها گرفته شود.
دندانها توسط بافت لثه احاطه شده اند. زیر بافت لثه غشای پریودنتال وجود دارد که به آن رباط پریودنتال گفته میشود. رباط پریودنتال بخش تحتانی دندان (ریشه) را احاطه میکند. در واقع رباط پریودنتال رشته هایی هستند که از یک طرف به ریشه دندان و از طرف دیگر به استخوان آلوئولار متصل شده اند. هنگامی که براکت به دندان فشار وارد میکند، رباط پریودنتال در یک سمت دندان تحت فشار و در سمت دیگر تحت کشش قرار میگیرد. این فرایند باعث لق شدن دندان میشود. سپس استخوانی که دندان را نگه میدارد، در ناحیه فشارش حل شده و از بین میرود و در ناحیه کشش رشد کرده و تولید میشود، به این ترتیب دندان در موقعیت جدید خود تثبیت میگردد. به این فرایند ریمدلینگ استخوان گفته میشود.
همان طور که گفته شد رباط پریودنتال واسط بین ریشه دندان و استخوان است. فشار بین رباط پریودنتال و استخوان باعث میشود سلولهای استخوانی در واکنش به فشار تجزیه شوند تا فاصله طبیعی بین دندان و استخوان حفظ شود. در عوض در پشت دندان (نسبت به جهت اعمال نیرو) کشش ایجاد شده باعث میشود فضا بازتر شود بنابراین سلولهای استخوانی جدید ساخته و فضای خالی ایجاد شده پر شود و فاصله یبن دندان و استخوان درحد طبیعی حفظ شود. برای این کار نیروی زیادی لازم نیست بلکه وارد آمدن نیرویی ملایم نیز کافیست.
فرایند استئوکلاست (تجزیه استخوان) حدود ۷۲ ساعت طول میکشد تا کامل انجام شود و فرایند استئوبلاست (بازسازی استخوان) حدود ۹۰ روز زمان میبرد. جالب است بدانید تثبیت نتایج حدود ده ماه زمان نیاز دارد. به همین علت باید پس از خارج کردن براکت، نگهدارنده ارتودنسی (ریتینر) بگذارید تا از بازگشت دندانها به موقعیت سابق جلوگیری نمایید.