بند ارتودنسی حلقه ای است که به طور معمول روی دندانهای آسیای بزرگ قرار می گیرد. از آنجا که این دندانها تحت فشار بیشتری از سوی دستگاههای ارتودنسی و نیروی جویدن قرار دارند معمولا متخصصین ارتودنسی ترجیح می دهند بجای چسباندن براکت (تیوب) از سمان کردن حلقه های بند روی آنها استفاده کنند. البته امروزه در سیستم های ارتودنسی سلف لیگیت مانند سیستم دیمون بجای بند از تیوب استفاده می گردد.
بند ارتودنسی نوعی استایل قدیمی بریس که امروزه کمتر استفاده می شود و از فلز استیل ضد زنگ ساخته شده که دور دندان قرار میگیرد و با سیمان ارتودنسی در جای خود محکم و ثابت می شود. بند معمولا در قسمت عقبی دندان متصل می شود این درحالیست که میتواند روی هر دندانی استفاده شود ولی اتصال آنها روی دندان های جلویی از نظر زیبایی جالب نیست. امروزه در بریس های ارتودنسی بخشی به نام بند لاستیکی یا بند رابر وجود دارد که نقش مهمی را در اصلاح راستای دندان ایفا میکند.
چرا ارتودنتیست ها از بند های رابر ( rubber band ) به همراه بریس ها استفاده میکنند؟
بندهای رابر بخش مهمی از درمان ارتودنسی هستند که جهت فراهم سازی فشار لازم برای جابه جایی دندان و فک به هر موقعیت مناسب تعبیه شده اند.
بند های لاستیکی یا رابر در واقع آخرین بخش بریس ها هستند که برای تنظیم بایت و موقعیت فک استفاده می شود. این بند ها با قلاب هایی به براکت ها متصل می شوند که معمولا براکت دندان بالایی را با براکت دندان پایینی مرتبط کرده تا به تنظیم موقعیت دندان در دهان و جایگاه فک کمک کنند.